Tijd maakt onontkomelijk. Daar laat deze bundel geen twijfel over bestaan. Uren krijgen vorm achter hoeken in hoofden, dagen worden in partjes gesneden en herinneringen dwarrelen door elkaar of worden weggekrabd. De gedichten stromen van een wij naar een ik naar een jij terug naar een wij, een duizelingwekkende cirkel van verbinden en verbreken.

 

Het nodige breken is een gevoelsmatige relativiteitstheorie en een verkenning van buigzaamheid. Vallen, scheuren of stutten: welke beweging verbindt het heden met het verleden en de toekomst? Hoe kunnen we onszelf een houding in de tijd geven?